θυμός

 

Ώρες ώρες δεν έχω να πω τίποτα

Αφήνομαι να πνιγώ στη σιωπή

Γεμάτη θυμό 

προσπαθώ να βρω

μια δικαιολογία

Μια άφεση στο σκοτάδι 

που κυρίεψε τον κόσμο 

Αδυνατώ συγχώρεσης

αδυνατώ κι υποταγής

Θυμός

Ένα αντίο που δεν είπα.

Έπρεπε να πω ένα αντίο αλλά δεν μπόρεσα.

Στάθηκα στην άκρη χωρίς να ξέρω που να κοιτάξω 

Στον ουρανό ή στη γη ;

Οι άνθρωποι σκληραίνουν

μπρος στο θάνατο

ενώ θα έπρεπε να μαλακώνουν.

Ίσως το κλάμα να είναι μια μορφή

ενδοφλέβιας παρηγοριάς.

Ίσως πάλι να είναι μια παρενέργεια σκληρότητας. 

Ίσως μια πρόβα για τον επόμενο αποχωρισμό.

Μπαλώματα παντού στη ζωή 

μια συνεχής υπό διάλυση καρδιά

κάποια στιγμή φτάνει στο τέρμα

Άκουσα πως είπαν ότι τελεί υπό κατεδάφιση

λόγω αυθαίρετης κατασκευής .

Παλιάνθρωποι .

Τώρα παντού χαλάσματα.

 

Χλωμές οι ελπίδες

παλεύουν 

να φωτίσουν

τον κόσμο μου.

Μισά

          (ακρυλικό σε μουσαμά)

Βγάλαμε τα φίλτρα κι ο κόσμος έδειξε την ασχήμια του. 

Χαμένοι στα μονοπάτια μιας εικονικής πραγματικότητας παρασυρθήκαμε στο φαίνεσθαι και τώρα σοκαρισμένοι απορούμε γιατί φαινόμαστε μισοί.

Μισοί άνθρωποι, μισές ζωές, μισά μυαλά.Χειροκροτώντας το τίποτα χάσαμε τον εαυτό μας και στο παζάρι του δήθεν ξεπουληθήκαμε.

Ομίχλη

Η ομίχλη σκέπασε

τις μνήμες μου

Μια ψύχρα απλώθηκε παντού 

από νωρίς

Ξημέρωσε χωρίς ένα ίχνος αχτίδας

Ο θόρυβος της ομίχλης 

που πέφτει στα φύλλα με τρομάζει

Κάνω να την πιάσω στα χέρια μου

μα γίνεται δάκρυ

Όλα στο περίπου, όλα στο κάπου

απουσία φωτός 

φυλαγόμαστε.

Το παγωμένο σαλόνι!

 

Κάτι τέτοιες μέρες ετοίμαζαν οι μάνες μας το σαλόνι του σπιτιού!
Το κλειστό παγωμένο δωμάτιο άνοιγε για τα Χριστούγεννα και μαζί μ' αυτό άναβε κι η σόμπα ! Στολίζαμε το δέντρο τουρλού τουρλού με χρωματιστά λαμπιόνια, μπαμπάκια  αστραφτερές μπάλες και χρυσές γιρλάντες!  Στην κορυφή δεν είχαμε αστέρι και βάζαμε ένα άλλο στολίδι σαν μακρόστενη λάμπα με στρας, ασημένιο !  Στο τραπέζι γέμιζαν οι φοντανιέρες διάφορα κεράσματα που δεν μας άφηναν να τα φάμε λες και δεν θα περίσσευαν για τους καλικάντζαρους! Η μάνα μου γέμιζε το σπίτι σεμεδάκια, καρεδάκια, κοφτά, πλεκτά, κεντητά όλα τα προικιά κολλαρισμένα και στρωμένα παντού κι ο μπαμπάς το ψυγείο και τα ντουλάπια λιχουδιές!
Τα Χριστούγεννα μου μυρίζουν χουρμάδες, σαν φυστικ και παστουρμά. Έχουν γεύση μελιού, κάστανου και καρυδιού! Έχουν άρωμα φλούδας πορτοκαλιού στη σόμπα , σιμιγδαλιού και καβουρντισμένου αμύγδαλου . Κάθε χρόνο περιμέναμε τα δώρα μας αγορασμένα από τον Λαμπρόπουλο στο κέντρο και πολλές φορές από τον Σακάλογλου στον Άγιο Φανούριο. Από κει μου είχε φέρει δώρο μια τάξη σχολείου που είχε θρανία με κολλημένα πάνω μικροσκοπικά τετράδια, πίνακα και μαθητές μικρά κουκλάκια! Μια άλλη φορά ένα πλυντήριο ρούχων για τις κούκλες κι αυτό απ' τον Σακάλογλου! Έφτιαχνα ψεύτικα δώρα με παλιά κουτιά και γυαλιστερές κόλλες και γέμιζα κάτω από το δέντρο να φαίνονται πολλά!
Τώρα κοιτάζοντας το φανταχτερό δέντρο μου πεθύμησα εκείνα τα μπαμπάκια που το ομόρφαιναν και κείνους τους κιτς πλαστικούς αγιοβασίληδες με τ' ασορτί ελαφάκια που ξεφούσκωναν απ' την ζέστη της σόμπας! Έπιασα κι εγώ λίγο βαμβάκι και στόλισα μερικά κλαδιά έτσι γιατί η ευτυχία βρίσκεται στ' απλά πράγματα και περισσότερο στους ανθρώπους που αγαπάμε και σ' αυτούς που αν κι έφυγαν από κοντά μας θα ζούνε πάντα στην σκέψη μας σαν στολίδια σε κάποιο χριστουγεννιάτικο κλαράκι !!!
🌲⭐🧡⭐🌲

Τοποθεσία: Μυριοφύτου 1

 

Κοιτάζοντας αυτή την φωτογραφία έτσι όπως γέρνω πάνω στην τούρτα μου ευλαβικά (πιο στημένο πεθαίνεις) με την άσπρη κάλτσα,την τουίντ γκρι φούστα που λίγο με τσιμπούσε στα πόδια  και το ριγέ πουκάμισο με την άσπρη ζιβάγκο κατάλαβα ότι έχασα μια μεγάλη καριέρα στο τηλεμάρκετινγκ!

Η μαμά με ριγέ γιλέκο, ζιβάγκο και καμπάνα παντελόνι προσπαθεί να κρατήσει την αδερφή μου ντυμένη κι αυτή με ζιβάγκο, φούστα, πουκάμισο μη και σβήσει τα δικά μου κεριά και μαλώσουμε μπροστά στον κόσμο ! Όλες ντυμένες ασορτί με κομποζέ υφάσματα δένουμε ιδανικά με το μουσταρδί κοτλέ σαλόνι και τα πλεκτά σεμεδάκια που στόλιζαν τα τραπέζια! Η κουρτίνα με τις μαργαρίτες,το μπουρί της σόμπας και η βιτρίνα με τα γυαλικά και τα κρυστάλλινα ποτήρια έδεναν με τον πλούσιο πολυέλαιο που δέσποζε αυτοκρατορικός πάνω μας. Να προσθέσω ότι έλειπαν κάποια κρύσταλλα σαν δάκρυα γιατί τα είχαμε βγάλει και τα κάναμε διαμαντένια σκουλαρίκια όταν παίζαμε τις τραγουδίστριες και κουνιόμασταν μπροστά στους καθρέφτες της βιτρίνας!

30 Ιανουαρίου 1977 κι εγώ έκλεισα τα δώδεκα πάνω στην κόκκινη βελέντζα και κάτω από τον λαμπερό πολυέλαιο, ανάμεσα στα κοτλέ,στα ριγέ και στα τουίντ !🌹

Καρναβάλια !

 

Θυμάμαι είχαμε πάει να δείξουμε τις καινούργιες στολές δίπλα στην θεία Ερμιόνη στην Ανατολικής Θράκης και να πιούμε κι ένα καφεδάκι!

Εμείς βουτούσαμε τα κουλουράκια στο φλιτζάνι και μετά το γυρνούσαμε για να μας το πει η Αθηνούλα η αδερφή της.Δεν την φωνάζαμε θεία την Αθηνούλα γιατί έμεινε γεροντοκόρη και αν και είχε δικό της σπίτι δίπλα κι αυτή ζούσε μαζί με την αδερφή της τον περισσότερο καιρό. 

Αδερφές της γιαγιάς μου ήταν αλλά η θεία Ερμιόνη ξεχώριζε από το styling και τις χρυσές ντούμπλες που φορούσε στα χέρια. Πάντα μπουζάτη και τριζάτη.Η Αθηνούλα ήταν επί της υποδοχής και των καφέδων αλλά η θεία Ερμιόνη είχε το τελικό πρόσταγμα ακόμα και στα φλυτζάνια. Πάντα κοίταζε μέσα στην καρδιά μας μέσω του καφέ!  Εκείνη την μέρα είχαν  τυλίξει όλες τα μαλλιά τους με ρολά κι η μάνα μου φορούσε από πάνω ένα μαντήλι ! Δεν θυμάμαι ποιος μας έβγαλε αυτήν την ιστορική φώτο με το κεφάλι της Αθηνούλας πρώτο πλάνο στο μπαλκόνι αλλά η μυρωδιά του ελληνικού καφέ με το κουλουράκι και η κολώνια λεμονιού στα ντουζντισμένα χέρια της θείας Ερμιόνης είναι ακόμα στη μύτη μου💙

αγάπη

 

Απόγευμα του 1988! 

Τους είδα στην κουζίνα.Μόλις είχαν πιει τον καφέ τους και η μαμά είχε γυρίσει το φλιτζάνι.

Εκείνη στην καρέκλα κρατώντας στα χέρια της ένα μπωλ με μαύρη μπογιά, εκείνος όρθιος μπροστά της με το πινέλο στα χέρια να καλύπτει μια μια  τις άσπρες τρίχες!

"Πίσω απ' τα αυτιά και δίπλα,βάψε καλά ,να πιάσει " του έλεγε κι εκείνος με προσοχή χάιδευε θαρρείς με το πινέλο τα χρόνια της!

Όταν εκείνος "έφυγε" άλλαξε χρώμα στα μαλλιά . Ήξερε ότι κανένας ποτέ δεν θα τα έκανε να δείχνουν  τόσο γυαλιστερά  όπως τότε!

Καραντίνα

Έχει κολλήσει το μυαλό,

αποκομμένο ταξιδεύει 

στο πουθενά 

Τόσες μέρες χωρίς όνομα

κι οι νύχτες ολόιδιες

με ψες

Σιωπηλά καλώδια,

μεταφέρουν τη θλίψη

του κόσμου πέρα δώθε

Αναπάντεχες οι αντοχές

των ανθρώπων

στην μοναξιά

Στο τέλος είπαν 

θα βραβευτεί τιμής ένεκεν 

η ανθρωπότητα 

Ας γίνει!