μια βαρετή γραμμή
χωρίς αρχή και τέλος
Ένας ατέλειωτος δρόμος
στο πουθενά
Ίσια και καθαρή
τόσο γνώριμη
στα μάτια
και στην ψυχή
Να της έδινα μια
να την τσάκιζα
να της άλλαζα δρόμο
και μορφή
Χίλια κομμάτια
να την σκόρπιζα
στα πέρατα
της σιωπής
Με κύκλωσε
με τα αόρατα
πρέπει
που δεν μπορώ
να σπάσω
1 σχόλιο:
Aυτά τα αόρατα πρέπει που δεν μπορούμε να σπάσουμε. Κάποτε έτσι ένιωθα κι εγώ. Τώρα το πρέπει αντικαταστάθηκε με το επιλέγω.
Σε φιλώ καλή μου.
Δημοσίευση σχολίου