Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

ευθεία______________

Eυθεία
μια βαρετή γραμμή
χωρίς αρχή και τέλος
Ένας ατέλειωτος δρόμος
στο πουθενά
Ίσια και καθαρή
τόσο γνώριμη
στα μάτια
και στην ψυχή
Να της έδινα μια
να την τσάκιζα
να της άλλαζα δρόμο
και μορφή
Χίλια κομμάτια 
να την σκόρπιζα
στα πέρατα 
της σιωπής
Με κύκλωσε
με τα αόρατα 
πρέπει 
που δεν μπορώ
να σπάσω

1 σχόλιο:

Theodosia είπε...

Aυτά τα αόρατα πρέπει που δεν μπορούμε να σπάσουμε. Κάποτε έτσι ένιωθα κι εγώ. Τώρα το πρέπει αντικαταστάθηκε με το επιλέγω.
Σε φιλώ καλή μου.