Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

στη δεκαετία του '70



ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '70 οι γειτονιές ήταν γεμάτες παιδιά,φωνές και παιχνίδια! Κρυφτό και κούκλες στα σκαλιά της πολυκατοικίας κι οι μάνες μας με μπικουτί στα μαλλιά και ρόμπες να πίνουν καφέ στο μπαλκόνι!
Οι μπαμπάδες στις δουλειές και το απόγευμα καφενεία για μπουρλότ κι εμείς με ελβιέλες και μακό μπλουζάκια να παίζουμε στην αλάνα του ΠΑΟΚ. Τ΄αγόρια με φυσοκάλαμα , μπάλα και Μπλεκ και τα κορίτσια με σπόρια και αφίσες της Μανίνας να μαζεύουμε χαλκομανίες! Τις γειτόνισσες τις ξέραμε όλες κι όταν μας φώναζαν για θελήματα τρέχαμε κι όταν μας φώναζαν για ησυχία κρυφογελούσαμε!
Είχαμε και τρελό στη γειτονιά μας σε κάθε γειτονιά υπήρχε ένας αγαπημένος τρελός.
Στην μαυρόασπρη τηλεόραση βλέπαμε Βαρτάνη και Άγνωστο Πόλεμο, τον άνθρωπο δίχως πρόσωπο που φοβόμασταν,
Χαβάι 5-0 και Μαγκάρετ, Λούνα Παρκ και η Γειτονιά μας!
Ο μπαμπάς έβλεπε Μπονάτσα κι εγώ τη Μαύρη Καλλονή και
την Κυριακή  Διακογιάννη.
Τοστ και γρανίτα στο πάρκο της Έκθεσης και 
τα καλοκαίρια πηγαίναμε Περαία κι Αγία Τριάδα
με την <Ιουλία>το καραβάκι!
Τρώγαμε λουκουμάδες, καλαμπόκια και το μαλλί της γριάς στα πανηγύρια .
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές και δεν φοβόμασταν μη μας κλέψουν.
Παίζαμε τζαμί στο δρόμο και
πηγαίναμε με τα πόδια στην παραλία 
με άδειες τσέπες και δεν μας ένοιαζε!
Γνωρίζαμε παιδιά απ΄άλλες γειτονιές,
είχαμε πολλούς φίλους και 
η μέρα δεν  μας έφτανε...τα παιχνίδια δεν τέλειωναν!
Οι μάνες φώναζαν απ' τα μπαλκόνια να μαζευτούμε κι
όταν πεινούσαμε τρώγαμε σάντουιτς με τυρί και ντομάτα και μερικές φορές με καραμανλίδικο λουκάνικο. 
Πηγαίναμε στο σχολείο κι οι τσάντες δεν ήταν βαριές,
τα τετράδια ήταν όλα μπλε και φορούσαμε ποδιές!
Οι δάσκαλοι είχαν χάρακα ή βίτσα και μας χτυπούσαν στα χέρια αν δεν ήμασταν ήσυχοι αλλά τότε δεν μας ένοιαζε.
Τα μεσημέρια μας έβαζαν με το ζόρι να κοιμηθούμε και μετρούσαμε τα λεπτά να βγουμε έξω να παίξουμε!
Δεν υπήρχε άγχος ούτε κατάθλιψη, 
δεν ήμασταν μόνοι με μια οθόνη,
δεν είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας,
δεν ανησυχούσαμε για το μέλλον,δεν αρρωσταίναμε συχνά,
δεν πηγαίναμε σε ψυχολόγους ούτε σε διαιτολόγους.
Στην δεκαετία του 70 δεν μας χωρούσε ο κόσμος όλος
κι ονειρευόμασταν!