ο γιος της Αφροδίτης...

Που πας
Τι δρόμο διάλεξες να πάρεις

Μοναδικό σου όπλο, μια λεβεντιά

Μη μπεις μπροστά
Μη κινδυνέψεις

Τον κόσμο είπα εσύ δεν θα αλλάξεις

Δεν άκουγες και βιάστηκες να πας

Κι έβαλες μαύρη μπλούζα.

Λες και το ήξερες, να μη φανεί το αίμα

Χαμογελούσες και το τσιγάρο κρέμασες στα χείλη

Για μια πατρίδα
Για ένα Θεό

Και πάνω σε ιερό πανί σε βρήκε ο θάνατος

Και γλίστρησε η ζωή απ΄τα χέρια σου

Ήρωας έγινες και δεν με ρώτησες

Και τη φωτογραφία σου στολίσαμε με δάφνινο στεφάνι

Ο κόσμος δάκρυσε μπρος στο χαμό σου

Κι εγώ δεν βρίσκω παρηγοριά

Περήφανη μάνα 
Μήτρα ηρώων

Σαν το νησί μας κομματιασμένη

Σφίγγω τα χείλη και περιμένω, από το αίμα σου

να βγει του δίκιου η φωνή

Στο χώμα που 'πεσες να παίξουνε πάλι παιδιά

Να σηκωθεί περήφανα η σημαία μας, να με γιατρέψει

Μα εσύ αγόρι μου
Που να 'σαι τώρα

Χώμα που δεν πατάς
Αέρας έγινες

Κι από τα σύρματα τώρα περνάς