Πεταμένα τα όνειρα στις ράγες
σκάλωσαν στα ματωμένα σίδερα
και σώπασαν τα πουλιά.
Η νύχτα γέμισε φωτιά και κραυγές
κι άφησε τα παιδιά
ανυπεράσπιστα .
Κλείδωσαν τα παράθυρα
και τα σπίτια τυλίχτηκαν
στο σκοτάδι.
Παρηγοριά πουθενά
κι οι μάνες αγρίμια
ψάχνουν στις σκόνες
της εγκατάλειψης.
Δεν φτάνουν τα δάκρυα να ξεπλύνουν τα κρίματα
ούτε οι προσευχές
να δώσουν συγχώρεση.
Με χοές στους τάφους
κι αντίδωρο
δεν έρχεται η δικαίωση.
Ίσως φταίει το κλειδί!
Το κλειδί 118Α !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου