Θάλασσα

Αφέθηκα να με πάρει η θάλασσα 

με τα χέρια ανοιχτά,

κρεμασμένα σαν 

σε αόρατο σταυρό 

Με το κεφάλι βυθισμένο στο νερό 

να σβήνει όλο τον θόρυβο που 

κουβαλούσε η στεριά 

και τα μαλλιά σκόρπια

γυαλιστερά, 

μαύρα φίδια 

να απομακρύνονται 

απ' τις σκέψεις που 

μ' οδήγησαν σε σένα.

Τα πόδια δίπλωσαν

σ' ένα ελαφρύ 

σταυροπόδι 

και σαν σε θαλάσσια προσευχή 

αφέθηκα στην σιωπή 

του γαλάζιου που με τύλιξε.

Ω θάλασσα μοιραία και 

θαυματουργή 

πόση αλμύρα 

να φυλάξω 

τις ώρες που δεν σ' ανταμώνω! 

Κλειδί 118Α

Πεταμένα τα όνειρα στις ράγες

σκάλωσαν στα ματωμένα σίδερα

και σώπασαν τα πουλιά.

Η νύχτα γέμισε φωτιά και κραυγές 

κι άφησε τα παιδιά 

ανυπεράσπιστα .

Κλείδωσαν τα παράθυρα

και τα σπίτια τυλίχτηκαν

στο σκοτάδι.

Παρηγοριά πουθενά 

κι οι μάνες αγρίμια 

ψάχνουν στις σκόνες 

της εγκατάλειψης.

Δεν φτάνουν τα δάκρυα να ξεπλύνουν τα κρίματα 

ούτε οι προσευχές 

να δώσουν συγχώρεση.

Με χοές στους τάφους 

κι αντίδωρο 

δεν έρχεται η δικαίωση.

Ίσως φταίει το κλειδί!

Το κλειδί 118Α !

                 Φωτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/EPA/MOHAMMED SABER

Ήταν ο μήνας τέτοιος.

Γεμάτος θυμό και θλίψη.

Γεμάτος απώλειες.

Ποιος ο λόγος να μπει ο Νοέμβρης;

Θα μετρήσει πόντο πόντο 

τις δυστυχίες του κόσμου

και θα γράψει δυο τρεις αράδες

παρηγοριάς.

Δεν θα τα χαλάσουμε στη σούμα.

Πάντα στην πληρωμή τέλος του μήνα ζητάμε σκόντο λίγες κουβέντες ανθρωπιάς.

Γράψε λοιπόν στο τεφτέρι

με τα χρωστούμενα 

για τις νύχτες που κλαίνε 

τα παιδιά 

κι όταν γεμίσει δάκρυα

στείλτο πεσκέσι στο Θεό

και ρώτα τον που είναι!

Όλοι έχουν κάτι να πουν.Κάπου ανάμεσα στα δελτία ειδήσεων και στα σήριαλ φιλοσοφούμε.

Ταράζουμε για λίγα λεπτά το μυαλό μας και μετά κουρασμένοι ξεπέφτουμε στο πρώτο δεκανίκι που θα μας πετάξουν.

Ζητωκραυγάζουν οι φθηνές κόπιες του διαδικτύου μοιράζοντας χαμόγελα ποτισμένα επιτυχία.

Ανάθεμα με κι αν κατάλαβα πόσο γελοία και θλιβερή έγινε η ζωή που ονειρευτήκαμε κάπου εκεί στα δεκάξι, κάνοντας τράκα και καπνίζοντας κρυφά ένα Old Navy Παπαστράτος.

Δεν υπάρχει ούτε μια στάλα

παράθυρο να κοιτάξω

το αύριο.

Βαριές κουρτίνες έντυσαν

τις σκέψεις μου

και πολεμάω έναν μαύρο ουρανό.

Όλα με προσπερνούν

όλα με αποφεύγουν.

Δεν ξέρω τι θα κοστίσει

αυτή η σιωπή

δεν ξέρω αν μπορώ να την πληρώσω .

Πρόσωπα αδιάφορα γρατσουνάνε 

την ψυχή μου,

μεθώντας στην υγειά μου 

πίνουν το αίμα μου.

Το τραγούδι του πόνου

 

Δυόσμε εσύ που με κοιτάς 

Δως μου την μυρωδιά σου

Γιατί με γέλασε ο καιρός

Και κλαίω εδώ μπροστά σου

Έκλαψα παρακάλεσα

Άναψα την καντήλα

Για να ζεστάνει ο καιρός

Να πάμε παραλία

Θέλω ραχάτι στις σεζλόνγκ

Ούζο και καλαμάρι

Να λιάζομαι με κόπερτον

Μέχρι να βγει φεγγάρι

Κάθομαι τώρα και πονώ 

Στις γλάστρες μου μιλάω 

Γιατί τα μπούτια όλων μας

Κάτασπρα τα κοιτάω

Δυόσμε θα κόψω ένα κλαδί 

Θα κόψω και δυο φύλλα 

Για να ξορκίσω το κακό 

Και την κακή μου μοίρα 

εκλογές

Στολίστηκαν που λες

το ζευγάρι από χθες 

με τσάντα μαϊμού 

και ταγιέρ του νεκρού

αγκαζέ για να πάνε στην ομιλία.

Πρώτος τρέχει αυτός 

να φανεί πιο ψηλός

μες το πλήθος χαμός

κι απ' το χέρι ο γιος.

Χαιρετά ο υπουργός

κάτω κόσμος φτωχός

ο μεσσίας φτυστός

μόνο λίγο κοντός.

Να σου τώρα κι ο γιος

να φωνάζει εμπρός

να τον δει ο κοντός 

να προκόψει κι αυτός.

Με σημαία βαριά

όλα τ' αλλά φτηνά

γλίτσα και σιχασιά

στων ανθρώπων τ' αυτιά.

Πέφτει μαύρη σκιά

και ο κόσμος σωπά

τι τα θες τώρα αυτά

να μη βρούμε μπελά

κι έχεις τρία παιδιά.

Μαέστρο ζεμπεκιά

 

 

Πωλούνται όλα 

τοις μετρητοίς

ιδέες, φίλοι και συγγενείς

για μια θέση περιωπής 

στους καταλόγους της ντροπής.

Πωλούνται όλα μισοτιμής 

χωρίς απόδειξη συναλλαγής

δήθεν σωτήρες εκ γενετής

οι δημογέροντες της εποχής.

Βραχάσι

 

Να ξυπνάω κάθε πρωί και να βγαίνω στο σεργιάνι 

έχοντας δικό μου ένα ξύλινο παράθυρο 

με βασιλικό στο περβάζι 

κι ένα σιδερένιο μπαλκόνι να τινάζω τις πίκρες μου 

με θέα την Κρήτη 

Βραχάσι.

θυμός

 

Ώρες ώρες δεν έχω να πω τίποτα

Αφήνομαι να πνιγώ στη σιωπή

Γεμάτη θυμό 

προσπαθώ να βρω

μια δικαιολογία

Μια άφεση στο σκοτάδι 

που κυρίεψε τον κόσμο 

Αδυνατώ συγχώρεσης

αδυνατώ κι υποταγής

Θυμός