Πίσω στην γειτονιά μου,
τότε που χτυπούσα
δυνατά την πόρτα
φεύγοντας
φεύγοντας
Οι μάνες στα μπαλκόνια
έπιναν καφέ
με τυλιγμένο μαλλί
και κλαδωτές ρόμπες
Πίσω στη γειτονιά μου
με τα τσόφλια
απ' τα σπόρια
στο δρόμο
Τα μανταλάκια
στις ρόδες
των ποδηλάτων
να ακούγονται σα μουσική
στις αλάνες
Για λίγο ας γυρνούσα
επισκέπτης κρυφός,
των αναμνήσεων
λαθρεπιβάτης
Να σταθώ για λίγο
με κείνο το ξεχασμένο
χαμόγελο
Να μυρίσω
της νιότης την δροσιά
Κι ύστερα ας φύγω,
κρυφά σαν όνειρο
με το παλιό μου
ποδήλατο
στις αλάνες
Για λίγο ας γυρνούσα
επισκέπτης κρυφός,
των αναμνήσεων
λαθρεπιβάτης
Να σταθώ για λίγο
με κείνο το ξεχασμένο
χαμόγελο
Να μυρίσω
της νιότης την δροσιά
Κι ύστερα ας φύγω,
κρυφά σαν όνειρο
με το παλιό μου
ποδήλατο
2 σχόλια:
Πάντα ή σχεδόν πάντα το 'εξιδανικευμένο' παρελθόν, παρουσιάζεται όμορφο, όσες δυσκολίες ή ταλαιπωρίες και να είχε.
Νοσταλγία,
τις περισσότερες φορές είναι τόσο οδυνηρή που μόνο τα δάκρυα την απαλύνουν.
Οικίες εικόνες που τις ζωγραφίζεις μέσα από τους στίχους σου.
τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου