Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

παιχνίδια στη γειτονιά.....


................λιγοστά σήμερα τα παιδιά που κατεβαίνουν στη γειτονιά για παιχνίδι...οι φωνές τους αδύναμες....οι γειτονιές ήσυχες...όλα παίζουν όμορφα και ήσυχα στα δωμάτια τους....κι εγώ θυμάμαι για ακόμα μια φορά τα δικά μας παιχνίδια...τη δική μου γειτονιά στην Τούμπα.....
σε μια γειτονιά με θέα το γήπεδο και την χωμάτινη τότε αλάνα του......εκεί παλιά υπήρχαν τα <σπιτάκια> έτσι τα λέγαμε εμείς ...ήταν τα εκδοτήρια εισιτηρίων για τους αγώνες.....σε κείνα τα σπιτάκια έμαθα να κρεμιέμαι απ΄τα σίδερα, να κάνω ανάποδες κολοτούμπες, να κάνω γυμναστική σαν την Κομανέτσι....εκεί έκανα την μπαλαρίνα με τις άσπρες ελβιέλες....μετά βγήκαν τα σταράκια....τα παιδιά στη γειτονιά ήταν πολλά αγόρια κορίτσια..
τα παιχνίδια ατέλειωτα....έξυπνα....δυναμικά.....πολλές φορές επικίνδυνα κι άγρια....από μπίλιες και σβούρες μέχρι φυσοκάλαμα....από κούκλες και σχοινάκι μέχρι πήδημα από νεόχτιστες οικοδομές.... από πατίνια και σκέιτ μέχρι μακρυά γαϊδούρα.....αυτό που μ΄άρεσε πιο πολύ ήταν όταν πηδούσαμε από τις οικοδομές.....τα απογεύματα αφού έφευγαν οι μάστορες ανεβαίναμε στα μπαλκόνια που ήταν ακόμα χωρίς κάγκελα , μόνο τσιμέντο , και πηδούσαμε ένας ένας στην αρχή από τον πρώτο όροφο....κάτω υπήρχε πάντα χώμα και ασβέστες και πέφταμε εκεί μέσα....μια φόρα πήδηξα κι απ΄τον τρίτο όροφο αλλά φοβήθηκα πολύ....τώρα δεν μπορώ ούτε να κοιτάξω από τον τρίτο όροφο!!! όποιος φοβόταν τον κοροϊδεύαμε...και ποτέ κανείς μας δεν έπαθε τίποτα....μόνο καμιά φορά που χωνόμασταν μέσα στον ασβέστη και μετά πλενόμασταν με τα λάστιχα για να μη καούμε....άλλο πάλι που ήταν απαραίτητο όταν βγαίναμε για παιχνίδι ήταν το φυσοκάλαμο......αυτό δεν το έπαιζαν όλα τα κορίτσια αλλά εγώ είχα ένα τετράκανο ασπρόμαυρο που μου το έφτιαξε ο μπαμπάς μου....το τι γάτες κυνηγούσαμε δε λέγετε...φυσούσαμε τα χωνάκια με την καρφίτσα στην άκρη κι όποιον πάρει ο χάρος.....χαχαχα...κανεις ποτέ δεν τυφλώθηκε....μόνο κάτι σημαδάκια πίσω....ξέρετε που ...εκεί συνήθως στοχεύαμε....όταν νύχτωνε παίζαμε κρυφτό και κρυβόμασταν σ΄ένα ετοιμόρροπο παλιό φούρνο για ώρες....μερικές φορές δεν βγαίναμε καθόλου απ΄την κρυψώνα για να τα φτύσουμε....καθόμασταν εκεί στα σκοτεινά και δεν φοβόμασταν.....γελούσαμε μόνοι μας....τώρα παντού έχουμε φωτάκια.....τι φοβάμαι???
άλλα παιχνίδια που θυμάμαι ήταν το λάστιχο, τα μήλα, ζητούμε πόλεμο, τζαμί, μπάλα, κυνηγητό, χαρτάκια, ακούνητο, αμίλητο......όλα πάντως ήταν της παρέας, της ομάδας και της γειτονιάς.........κανείς ποτέ δεν χρειάστηκε να παίξει μόνος σ΄ένα δωμάτιο...........

5 σχόλια:

alterego είπε...

Σημεια των καιρων elli και των εποχων.
Μου θυμισες πολλα με αυτα που γραφεις, με πηγες πολυ πισω.
Φυσικα και δεν επαιζε κανεις μονος του στο δωματιο του τοτε, για ολους υπηρχε θεση στις παρεες και κανεις δεν επαθε ποτε τιποτε.
Καλη σου μερα

Εφη είπε...

τωρα πια δεν υπαρχουν παιχνιδια στις γειτονιες. τωρα υπαρχουν παιχνιδια στο ιντερνετ.εχουν απομονωθει ολοι. οχι μονο τα παιδια, αλλα και οι μεγαλοι. δυστυχως.ακομη και στα χωρια, εκει που μπορουν τα παιδια να παιζουν ακομη με ανεση και κει χαθηκε το παιχνιδι στις γειτονιες. η τεχνολογια βλεπεις μας αποβλακωσε ολους. μικρους και μεγλους.
καλημερα

bubbles είπε...

Ελλη μου, εμείς ζήσαμε ωραίες εποχές. Τα σημερινά παιδιά στερούνται το αληθινό παιχνίδι που όπως ξέρουμε όλοι μας, είναι υγεία. Ο γιός μου κατέβηκε απόψε για ποδήλατο και κάθε δυο λεπτά σταματουσε γιατί περνούσαν αυτοκίνητα. Τον έβλεπα και μελαγχολούσα. Το πρωί βγήκε για μπάλα στην πυλωτή και ο διαχειριστής δεν τον άφησε μήπως χαλάσει τα φυτά. Γίνεται παιχνίδι με δελτίο, όπως το συσσίτιο στην κατοχή;

politis athinaios είπε...

Elli μου, είναι αλήθεια ότι οι εποχές όχι μόνο αλλάζουν, αλλά αναγκάζουν κι εμάς -τους ακόμα... παλαιότερους- να προσαρμοζόμαστε. Οπως και νά΄ χει, θα θυμόμαστε πάντα με αγάπη και νοσταλγία τις γειτονιές, τις φωνές των παιδιών, τις προσωπικές σχέσεις με τον διπλανό μας. Ισως έτσι η εικονικότητα που βιώνουμε μετριάσει κάπως τις επιπτώσεις της...
Σε χαιρετώ!

AlexMil είπε...

καλημέρα και από δω,

τι μου θύμισες και μεις πηδούσαμε από πολυκατοικία σε πολυκατοικία, στις ταράτσες όμως, υπήρχαν φορές που πηδούσαμε απόσταση πάνω από 2 μέτρα και από κάτω βάραθρο 8 πατωμάτων.
Τα θυμάμε και ανατριχιάζω

τα λέμε