photo by loukas anestis
Τώρα θες να σπάσεις
τις κλειδαριές
που έβαλες
Αλλά
ελλείψει δύναμης
και νιότης
παραδίνεσαι
σε σκόνες
απουσίας
Θυμός ξεσπάει
στους ανύπαρκτους τοίχους
που ύψωσες
Γεμάτους αράχνες
στίχους
τραγούδησες
Ανώφελα
τα σ΄αγαπώ που κλείδωσες
Σκουριάσανε
Τέλος χρόνου
θα πεις
Κρύψε τις μνήμες
αργήσαμε
2 σχόλια:
Στο τελευταίο Τανγκό της Ζωής
πριν η ΨΥχή τολμήσει το πέταγμά της προς την Πηγή που γέννησε την Ενέργειά της,
τότε
γεννιέται μία αφύσικη Δϋναμη
που έστω για λίγο...
το τόσο Διψασμε΄νο Λίγο της Ζωής,
σπάνε οι αλυσίδες, γκρεμίζουν οι τοίχοι, συλλέγεται η Σκόνη του Παρελθόντος
και ίσως σαν από Όραμα,
αγγίζεις ΟΣΑ δεν τόλμησες να φερεις μπρος στο Φως της Καρδιάς,
όσο η Ζωή έτρεχε με ταχύτητες Δραστικού Παρόντος....
για Λίγο..
εκείνο το Διψασμένο Λίγο που πονά.....
και μετά.......
Αργήσαμε?...
ή φτασαμε Νωρίς στο Σύνορο Ζωής Θανατου, μάτια μου?...
Γιατι ΟΣΟ κι αν αργήσουμε,
αυτή η Αφιξη ΠΑΝΤΑ γίνεται....νωρίς?......
Φιλάκι πρωινής Αισιοδοξίας κι ένα χαμόγελο συντροφιά....
καλή σου μέρα Κάκια μου χαμογελαστή και αισιόδοξη όπως σου αξίζει....:))
καλά για το σχόλιο σου δε λέω τίποτα....ποίημα είσαι ακόμα και σ΄αυτό!!!!!
Δημοσίευση σχολίου