Από το τίποτα στο τίποτα
παλεύω να ξεφύγω
απ΄το μηδέν
που συνέχεια
έρχεται
κατά πάνω μου
Μαγνήτης με τραβάει
στα δήθεν
που αγάπησα,
Εν γνώση μου
να γκρεμίζομαι
στα απρόσιτα
Να ονειρεύομαι
στα χαμένα
Σπασμένη πυξίδα
στα χέρια μου
έγινες
Αν κλείσω τα μάτια
θα σε βρω
Στην άκρη του γκρεμού
χωρίς καρδιά
να σεριανάς
τα κομμάτια μου
1 σχόλιο:
αμάν, τέλειο!
"στα δήθεν
που αγάπησα,
εν γνώση μου"
τελευταία έχω κι εγώ κάτι απορίες με το αν φοράω διορθωτικά γυαλιά κοιτάζοντας κάποιους ανθρώπους, αν μπερδεύομαι και τελικά όπως το λες στην τελική παραμένουν ως έχουν και τριγυρνούν με τα κομμάτια μου...
Δημοσίευση σχολίου