Πέταξε τα μαξιλάρια
στο πάτωμα
η αγκαλιά του ζεστή
καθώς γλιστρούσε
στο όνειρο
Η ανάσα εκεί
στο λαιμό της
να καίει
ν αφήνει σημάδια,
αόρατα
Άπλωσε τα μαλλιά της
σα φυλακή
να τον κρατήσει εκεί
Στα μεθυσμένα μονοπάτια
των ματιών του
χάθηκε
με το κορμί
να στάζει φιλιά
Την ώρα που έσβηναν
τ΄αστέρια ψιθύρισε
Μη φύγεις
Μη σταματήσεις να με κοιτάς
5 σχόλια:
....όσο κι αν φεύγεις
από την πρωινή πόρτα της Ζωής
τόσο οι νύχτες φορούν τα σημάδια σου
και ανασταίνουν στα Όνειρα του Αύριο
όσα τελέστηκαν εδω
....
ινγκόγνιτο!....
Σε φιλω...
"μη φύγεις, μη σταματήσεις να με κοιτάς"
αχ, λίγο πάθος!!
το συμπληρωσα:))))
Αχ αυτές οι στιγμές να κρατούσαν στην ζωή μας όσο πιο πολυ γινόταν. Που όταν τις αναπολούμε νιώθουμε μια γλύκα στην καρδιά.
μμμμ!!
καλημέρα!
το είδα :)
Δημοσίευση σχολίου