Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Βροχή


ήρθε η βροχή
και ξέπλυνε 
κάθε σκέψη,
σταγόνες πάνω
στα μάτια μου,
πάνω στο τσιγάρο
που δεν έλεγε
να σβήσει

ήρθε κι εγώ καθόμουν
εκεί 
ν αναμετριέμαι 
με τη θάλασσα,
να βρέχομαι
από δάκρυα,
από κύματα,
από λέξεις

έσταξε από πάνω μου
η σιωπή
και το τσιγάρο
κάηκε
μέσα στα
δάχτυλα μου
σαν αναστεναγμός

ένα σ΄αγαπώ
γλίστρησε
από μέσα μου
και έβαψε τα χείλη μου
κόκκινα












1 σχόλιο:

ღ oneiremataღ είπε...

αυτή η βροχή μερικές φορές δεν είναι απλά λυτρωτική, είναι και μελαγχολική, είναι και βασανιστική, είναι κι απαραίτητη για όσα παρασέρνει μακριά και για όσα φέρνει μαζί της... καλό σου βράδυ φιλενάδα, φιλάκια πολλά :-))))