........

ένα λουράκι στο λαιμό
που ώρες ώρες σφίγγει
και μας τραβάει
πότε από δω
πότε από κει...
σα σκλάβοι νομίζω
στην ίδια μας τη ζωή
μας έκαναν
οι φανταχτεροί σωτήρες...
κι ανήμποροι
ακολουθούμε
με σφιγμένα όνειρα
και βουβές κραυγές
σερνόμαστε πίσω τους
σαν σκιές...
αλίμονο τρομάζουμε
όταν το λουράκι στο λαιμό μας
χαλαρώνει...
δέσμιοι μιας βρώμικης
εξουσίας
που μας ταΐζει
το φαρμάκι της λησμονιάς...
κι όταν στα μάτια
κοιταχτούμε στα κρυφά
νιώθουμε τη ντροπή
και γυρίζουμε
αλλού το κεφάλι
τραβώντας με μανία
το λουρί να σφίξει....